L'alaire
Henri NAJOL
LABOURS
--- En 1996 ---
Introduction
L’antique araire (araire, alaire) était d’un usage courant qui s’est maintenu jusqu’au milieu du XXe siècle.
Vinrent ensuite les charrues simples (Dombasle) et les charrues Brabant simples (brabanetas) et doubles (brabants).
Informateur
« Aquò èra dangièirós.
I aviá l’alaire en prumièr, aprèssa sortiguèron la charrue.Lo brancart e lo sòc èran en fèr.
L’alaire, caliá la téner per l’esteva e caliá far atencion de pas enrilhar les buòus a la bata. Aquò chicanava les buòus.
E quand l’òm virava, caliá la téner mès aquò pesava pas bien.
Aquò se reglava al timon, i aviá mai d’un trauc : se la metiás vas la poncha del timon aquò preniá pus pri(g)ond, se la metiás en arrièr aquò relevava l’esteva.
Li aviá la rilha, l’esteva, lo tescon…
O fasiam pès nuds, que la tèrra colava, s’amassava pels esclòps, la bata de l’esclòp petava e atapaviam de las empolas que… »
