Fargar

« Tot lo monde, un pauc, fargavan quauque briat, mès lo miu paure pèra fargava bien ! Fasiá las bocas als bigòsses e tot aquò d’apr’aquí. Même de per Aurièch, li menavan los bigòsses per ce que, aquí, cal saupre atrempar. Aquò’s l’atrempatge que còmpta quand fasètz una poncha. Lo fasián caufar presque a blanc, e alara començavan de chimpar la pus poncheta e esperavan una minuta que vengèsse blua e apièi, alara, la metián trempar tot entièr. I metián pas res dins l’ai(g)a.
Per alongar los bigòsses, aviá una especie de plàta esprès per sòudar, la fasiá téner un pauc en lo brutlent, presque la brutlavan, e pièi metiá d’aquela plàta entremièg e lo tornavan far caufar a blanc e alara aquí teniá coma ambe la sòudura de ara !
Mon cosin fasquèt fabre a Sant-Chèli, de mestièr. S’apelava Vaisset Pièrre. Èra anat a Laguiòla e aquò’s a Laguiòla qu’aviá aprés a farrar los chavals atanben e far un pauc tot. E pièi d’aquí se virèt a far las sòuduras, las sòuduras de uèi a l’arc. »