Lo vedèl caluc

« N'i aviá un alai a Sent-Adornin qu'aviái ausit dire que, quand anava a l'estable, lo seras, aviá un vedèl que semblava caluc. Saltava dins la grépia, enfin èra mitat caluc. Aquò li fasiá quicòm.
Disiá : “Aquí se passa quicòm.”
Anèt trobar mossur lo curat e li di(gu)èt :
“Caldriá pas qu'aquò sia(gu)èsse lo Diables…”
Li di(gu)èt :
“Auriatz pas qualque domestique, qualqu'un que vos aja facha perir una bèstia ?
– A… justament que n'aviái un que me picava lo bestial, o me picava, o me doirava.
– A ben sai qu'es pas pus luènh. Aquò's aquí. Fasètz dire una messa e aquò s'arrestarà.”
Fa(gu)èt dire una messa e aquò s'arrestèt.
Mès pareis qu'aquò's vertat. Uèi i creson pas. Lor podètz pas contar aquò parce que vos ririán al nas, lo monde ! »