Estiflòls, molins e cantarèlas

« Ambe mon fraire, fasiam d'estiflòls e fasiam mèmes de molins sus l'ai(g)a. Li aviá una levada que menava l'ai(g)a al prat.
Pels estiflòls caliá un bocin de castanhiá, òm copava la bròca e òm fasiá lo torn, aquí en bas, per lo destacar. Alara òm lo picava, òm lo picava, òm lo picava coma cal, e pièi òm lo torciá e aquò se sortiá. Mès dabans de lo sortir caliá far aquí una entalha e pièi coma aquí davant, tot a fèt la fòrma de l'estiflòl. Lo sortiam, lo tornàvem metre e aquí siflàvem.
E las cantarèlas atanben. Las cantarèlas se fasián amb una broqueta pichineta. Òm la copava, òm la fasiá sortir, quichàvem e pièi estuflàvem. Ieu ne fasiái sovent de cantarèlas ! De gròssas e de pichonas. Ambe mon fraire fasiam a-n-aquel que ne podiá far lo mai.
Pièi aquò se secava. Los caliá metre dins l'ai(g)a per los conservar. Alara los escampàvem e ne fasiam maisses. Seguiam totes los castanhiás per faire d'estiflòls ! »