Lo Diable e lo vailet

« I aviá, un còp, un patron que anava logar un vailet.
E, en camin, diguèt :
“Quant seriá lo Diable, me’n cal logar un, que podèm pas faire.”
Alara, en camin, trapèt un joine òme, ni plan abilhat, ni mal abilhat, un pichon baluchon sus l’espatla, e ie diguèt :
“Ont anatz ?
– Ò !, ie diguèt, me’n vau… Cèrquee un vailet.
– E ben, ie diguèt, ieu cèrque de trabalh.
– À !”
Alara parlèron, tombèron d’acòrdi.
“E quant volètz ganhar ?
– Ò !, diguèt, pas res. S’agís que me tenguètz de trabalh .
– Paure òme, ie faguèt, me’n caldriá tres o quatre òmes coma vos per dacòs.
– Mès, ie diguèt, vos lògue en condicion que ieu e la patrona pògan vos comandar totes dos.
– E ben, diguèt, soi plan content.”
Puèi, tòrnan a l’ostal e ie diguèt :
“Ai logat un òme, aquí.”
Alara, dacòs, dejunèron e diguèt :
“Tenètz ! Vesètz, amont per aquel dacòs, i a aquela barta de ginèstes. Prenètz aquel marròt aquí e n’arrabaretz qualqu’uns a vòstre temps de léser.”
Alara, lo tipe diguèt :
“Ambe plaser.”
Partís.
E n’arrabèt de ginèstes.
Lo patron diguèt :
“Um ! Sai pas plan qual aurem logat. Alantís fòrt.
– Bà !, la femna ie diguèt, n’aja pas tant socí, ie tendrem pro de trabalh.”
Lo lendeman, lo ie tòrna envoiar çò mèmes.
Mès que n’aviá arrabats, presque totes, que i auriá calgut quinze jorns un òme per los desrabar.
M’enfin, los aviá desrabats.
Ie diguèt :
“Ten, ara los ligaretz e los portaretz aval, a faisses, e n’aurem per l’ivèrn nos calfar.”
Lo tipe : “Oui, oui, oui, ambe plaser.”
E totjorn èra content
Alara, portèt aqueles gavèls ligats e totjorn aital.
Alara lo trabalh se baissava e diguèt :
“De qué volètz que vos faga uòi ?”
le diguèt : “Tenètz, la femna vos comandarà uòi.”
Alara, ie diguèt : “E ben, ambe plaser.
– E ben, ie diguèt, tenètz, es pas un trabalh plan penible. Vos cal… Aquí avètz un parelh de cisèusses e l’òme a besonh de tondre. Lo me tondretz.
– A !, l’autre ie diguèt, es mon prumièr mestièr, qu’aviái pas trobat de trabalh. Autrament, ère coifur.
– E ben, ie diguèt, aquò va plan.”
Alara, quand l’agèt tondut, ie diguèt… – aviá faches portar qualques gavèls de ginèstes al fuòc –, e quand l’agèt tondut, ie diguèt :
“Tenètz. À ! L’òme a freg, cal que ie me tornètz ajustar los pèlses un per un e los passar dins lo fuòc.”
lssagèt ben, mès lo pèl se brutlava e jamai n’ajustèt pas cap.
E la femna ie diguèt :
“Vesètz, fasètz pas nòstre trabalh, anatz-vos’n.”
E Grifet, en se’n anent, diguèt :
“Tornarai pas faire de pactes ambe las femnas. Veses cossí cresiái de los téner e cossí la femna m’a delargat, amai ieu soi plan coquin.”

Clic, clac,
Mon conte es acabat. »