Los musiciens de Brèmas

« Un còp, i aviá un vièlh ase qu’aviá plan servit sos patrons e, quand soguèt vièlh, lo fotèron defòra.
E se’n anèt.
Manjava apr’aquí lo bòrd dels dacòs coma podiá.
En cors de rota, trapèt lo canh.
E lo canh èra sus la rota, magre, que podiá pas a pena córrer.
E l’ase ie diguèt :
“E ont vas, tu ?
– Ò !, ie diguèt, m’an fotut defòra, ara que soi vièlh, pòdi pas far res pus. E alara, me’n vau ganhar la vida coma poirai.
E se vòls venir, te prendrem.”
E partiguèron totes dos.
E contunhèron sa rota. 
Arribèron un bricon pus luònh. 
Trobèron un cat :
“E de qué fasètz aquí, totes dos o tres ?
– Ò !, nos an fotut defòra.
– E ara, ieu pòdi pas trapar cap de rat, que ie vesi pas, e me’n vau ganhar la vida coma poirai, diguèt.
– Nautres, es parelh... T’anam… Se vòls venir, te prendrem.”
E partiguèron.
E pus luònh, lo pol.
Lo pol èra tanben lo bòrd de la rota e ie diguèt :
“Ont anatz coma aquò ?
– A ben, quand òm es vièlh, degús vos agacha pas.
– E nautres nos n’anam e, coma poirem, ganharem la vida.”
E se’n anèron ambe lo pol.
Alara, quand soguèron totes quatre o cinq ensemble, diguèron : “Per ganhar la vida, nos caldriá faire los musiciens de la vila de Brèmas.
– E ben…”
E se’n anèron, tranquilles.
E arribèt lo ser.
Diguèron :
“I a un ostal alà, ie nos cal anar. I a un lum, veirem de que se passa.”
Ambe tot aquò, tot tampat mès i aviá aquela fenèstra qu’èra dobèrta.
L’ase diguèt al cat :
“Tu que siás degordit, me montaràs dessús, e ieu me quilharai per la muralhe, e tu, al cap de las aurelhas, veiràs de que i a.”
Aquel monde, qu’èran dedins, vegèron aquelas bèstias dacòs, n’agèron una paur fòla, fotèron lo camp defòra totes, tant que podián córrer…
Et voilà !
E diguèron :
“Ara, podèm dintrar, i a pas degús pus !”
Dintrèron, faguèron lor sopar e, tranquilles, diguèron :
“Ara, anam dormir.”
Alara, lo gal diguèt :
“Ieu vau me metre sur la barra de la chiminèia del carmalh.”
Lo cat diguèt :
“Ieu me vau metre sul fogairon ambe las cendres.”
Lo canh diguèt :
“leu me vau metre darrèr la pòrta.”
E l’ase diguèt :
“leu me vau metre pel fomerièr.”
Alara, aquò soguèt tranquille. 
Aqueles volurs tòrnan arribar.
Veson pas de lum, pas res.
Diguèron :
“I a pas degús !
– Enfin, en cas de quicòm, diguèt un. Diguèt : nos cal agachar melhor. Diguèt : ieu vau davalar per la chiminèia e veirai se i a qualqu’un.”
Alara passa per la chimenèia, per dessús, e davala per la chimenèia.
Quand soguèt a la barra del carmalh, lo gal qu’èra aquí, a còps de bèc, lo devorava.
Sauta per tèrra.
Al fogairon, lo cat lo grifèt.
E se’n anava per la pòrta.
Lo canh, qu’èra al pè de la pòrta, lo mordís pels talons.
E dobriguèt la pòrta, se’n anèt tant que…
D’al fons de l’escalièr, i agèt l’ase que, del còp, ie fotèt un levat de cuol, lo fotèt per tèrra.
Diguèt : “Anguem-nos’n que tot aquò es antat ! I a pas res a faire, i a de monde pertot que te devòran !”
E, dempuèi, fan los musiciens de la vila de Brèmas. »