L'uòu de mula

« Un còp, i aviá lo Pierrilhon, ambe la femna, qu’entendián parlar de monde aquí e escotavan.
E n’i aviá un que disiá :
“En coent una coja, pareis qu’òm arriba a far un melon.”
Mès qu’eles èran un bricon vièlhs, sords. Al luòc de creire un melon, avián entendut un mulon.
La femna ditz a l’òme :
“Tu, que as plan lo temps, ne poiràs coar una coja, que n’auriam plan besonh d’un mulon per carrejar la lenha aquí. Un bricon de mulon nos rendriá servici.”
le diguèt :
“Te cal prene una coja e demoraràs aquí, al lièch, e la coaràs aquí juscas tant trenta jorns.”
Lo tipe se met al lièch a coar aquela coja totas las jornadas e la nuòch.
Ela lo fasiá manjar al lièch.
E èra aquí : coava, jamai non espelissiá.
Un jorn, quand n’agèt... I aviá mai d’un mes que coava aquela coja, jamai espelissiá, pas res.
“Ò !, diguèt, ara n’i a pro. La vau gitar.”
Partís, pren aquela coja, la va gitar per un bordigàs, per una espèça de tèrme aval.
Diu me damne !, coma fach exprès, en getent la coja, la gitèt sus una lèbre. Aquela lèbre desmarra a tota allura...
E el ie cridava :
“Mulon, mulon, mulon ! Vei’cí, mulon, mulon, mulon !”
Quand tornèt arribar a l’ostal, ditz a la femna :
“Sabes pas que, quand… De gitar la coja, lo mulon es partit !
E ni mai a pas volgut, l’ai apelat mès es pas tornat ! I a pas res a faire, a filat tant que podiá córrer !
– Jès !, ie diguèt la femna, ba te disiá encara de lo coar quauques jorns de mai, veses ça qu’as fach perir !”, ie diguèt.
Et allez ! »