Jogar de l'acordeon sus doas rengadas

« “Jogatz en crosent, quoi, sus doas rengadas...
– En principe, oui...
– Oui. D’ont vos es vengut aquò, aquel biais de far ?
– E ben, c’est-à-dire que... Ça c’est peut-être… O sabi pas cossí se poiriá dire… Me facilita bravament lo va-et-vient del soflet de l’acordeon, per ça que, sus una renga, pense que cal ésser totjorn en trin de... Tandis que, en crosent coma aquò d’aquí vesètz, aquò gaireben ressemblariá al cromatique. Avètz pas besonh de bolegar son soflet e puèi, non content d’aquò, mès on embellit davantatge la cançon quand mèmes. Avètz de nòtas que…, sai pas ieu, que sus una renga... Una renga es pas que realament qu’una nòta. Tandis que, sus doas rengas, podètz acordar plusieurs nòtas al còp... C’est ce que fau d’abòrd, bravament.
– E tanlèu qu’avètz agut l’acordeon entre las mans, avètz començat de crosar, de jogar… ?
– Ah oui, oui…, de suita... Per ça que, sai pas… Puèi, aquò èra benlèu un pauc donat atanben, vesètz, de trobar de nòtas coma aquò...
– Auriatz poscut aprene a jogar sus una rengada ?
– À, parelh ! ’Mai jogariái benlèu…, arribariái a i jogar se... Mès soi abituat autrament.
– Avètz començat coma aquò e...
– Eh oui e ai contunhat... ’Mai per ieu, aquò me sembla a pus près fach… Per las cançons, aquò va tan plan, quoi, per çò que l’òm jòga, que siague per las borrèias, per... »