Magre o gras

« Sabètz qu’un còp èra i aviá de fachilhièiras qu’apelavan.
E lo monde i cresián e surtot n’avián paur.
Alèra aquela istoèra se passava un còp que i aviá de volurs que anavan prene d’anhèls a un ostal, vos pòdi pas plan situar ont èra, mès èra pas plan lènh del cementèri.
E devián agut daissat quauqu’un aquí per far…, per veire se degús veniá pas, per los avertir, comprenètz !, se quauqu’un veniá.
Alèra li aviá lo campanièr qu’anava sonar l’angèlus. Èra matins, èra pas tot a fèt jorn, e trobèt lo curè, lo paure bogre, que maganhava per córrer.
Alèra lo metèt sus l’esquina e ie diguèt : “Vos vau portar jusca a la pòrta de la glèi(s)a. Aurètz pas…, trimarètz pas tant !”
Alèra lo curè mònta a pesarròt… 
Alèra quand arribèron pròche del cementèri, lo tipe que fasiá sentinèla aquí di(gu)èt : “Es gras ?”, en parlent…, cresiá de parlar del moton, el.
L’autre, que creseguèt qu’èra una fachilhièira, gita lo curè e li di(gu)èt : “Magre o gras, aquí l’as !”
E se’n fotèt lo camp a quatre pès. »