Lo mestièr de charron
Firmin JOULIÉ
MÉTIERS
Paysage sonore
--- En 1989 ---
Introduction
On pense parfois que certains outils que l’on utilise quotidiennement ne produisent aucun bruit, tellement habitué on est à les entendre. Ils constituent néanmoins l’environnement sonore de certains artisans. C’est le cas de la chignole ou des rabots. Leurs morsures produisent des sons sans aucun doute aussi prégnants que les odeurs dégagées par les différentes essences ou même leurs couleurs. (CORDAE)
Informateur
« F. J. : Voilà !
I a los utisses aquí per traucar a la man, de vironas qu’apelàvem.
J.-P. G. : À, de vironas !
F. J. : Voilà ! Aquò’s la virona, ouais ! E i aviá de virons de totas las dimensions. N’i aviá de dètz, dotze, catòrze, n’impòrta…
Aquí, i a una rèsse a enrasar qu’apelàvem, per far de precision, per enrasar los tenons. E aquí as la rèsse a refendre, aquò’s lo Justin aquò. I a de lamas que èran pus fòrtas, i aviá de lamas que èran larjas coma aquò, l’alemanda qu’apelàvem, que refendiam.
Pièi, i a lo rabòt, riflard o… Un vièlh riflard, aquí n’i as. Aquò èra pus pichon aquò.
E lo riflard, per degrossir, èra talhat en rond per que aquò enlevava de boès e pièi aquò finissiá pas. Mès la d’aquí, lo principe !, lo fèr es planièr...
Aquí i a una varlòpa, per varlopar, per finir lo boès, aquò’s un pauc... »
