Las paurs

« Èra afrós, paure ! A… mès, los dròlles, cercavan pas qu’a nos far paur.
Me rapèli, aviam una sirventa qu’èra tarribla per nos far paur aital.
De Dracs pertot… e de cracas, de cracas e de craquils !
Èri tota pichonassa, aviái cinc o sièis ans. I aviá una caissa dins una cava que i metiam los bledes. Alara lo ser, aquela sirventa anava espotir lo fornal quand èra cuèch. E nos disiá que anèssem pas a-n-aquela caissa, que i aviá de craquils. E cada ser los apasturava. I metiá un blede mès durbissiá pas gaire, juste per far passar lo blede.
Disiá :
“Cal pas durbir, que sortirián e vos manjarián.”
E fotiá un blede. I aviá pas res dedins.
E los craquils, sabiam pas s’èra un personatge, una bèstia o que. Èra pas ni òme, ni bèstia. Sabiái pas de qu’èra aquò, una craca.
I aviá l’Arand tanben. Nos parlavan de l’Arand :
“L’Arand te manjarà !” »