Quand ieu èri pichonèla…

« L’aviái apresa a l’escòla aquela.

“Quand ieu èri pichonèla,
Apasturavi los aucons,
Mès quand sia(gu)èri un pauc pus bèla,
Fa(gu)èri pàisser los motons.

Plan plantada sus l’erbeta,
A l’ombra del garric bèl,
Fialavi la conolheta,
En susvelhent mon tropèl.

Lo lauraire sus la plana,
Avançava en sublent,
La gulhada sus la bana,
Los buòus venián doçament.

Lo prodèl dins la redonda,
Lo brabant pels talons,
Dins una rega profonda,
Enterravan los glevons.

Dins la talhada vesina,
Los aucèls fasián de nius,
E venián dins la colina,
Amassar las pervisions.

Las pastorèlas sautavan,
A l’entom de mon tropèl,
Las aloetas volavan,
Ne vesi plan deval cèl.

Quand la campana sonava,
Al cloquièr dabans miègjorn,
Fidèla vite echapava,
Per me dire : Anèm-nos !

Fasiá tornejar la coeta,
Coma un foet sus son pèl rós,
Melhor qu’una gauleta,
Me butava los motons.

Lo bon temps dins la junessa,
Passa vite coma un liuç,
E fa plaça a la vielhessa,
Que nos sarra del Bon Dius.

Passa pas cap de jornada,
Sans que ne sòna quauqu'un,
L’arma serà coronada,
Coma n’aurem fach de ben.” »