Los paures
Marie-Odile BOU
PAUVRES
--- En 1999 ---
Introduction
Des pauvres passaient de ferme en ferme pour demander un peu de nourriture en échange d'une prière. Ils obtenaient parfois la permission de passer la nuit à la grange, après avoir confié leurs allumettes au propriétaire. Ils effrayaient les enfants.
Informateur
« Un jorn un paure passèt dins un ostal per que li donèsson de sopa. Aquò èra al temps del fen. Quand agèt manjada la sopa, lo patron li di(gu)èt :
“Es que poiriatz demorar tot lo temps del fen per me gardar las fedas ?”
E lo paure demorèt e anèt gardar las fedas.
Al cap d’un moment una nivolada arribèt. Lo patron anèt dire al paure d’anar claure las fedas e, quand se metèt a plòure, lo paure di(gu)èt :
“Aquò’s los angelons que fan lo pisson !”
Lo patron di(gu)èt :
“I a pas qu’a s’anar sarrar jos aquelses garrices alà…”
E lo paure :
“A…, paure, pas jols aures, que aquò atira lo tròn !”
Mès que agèron pas fach un parelh de cent mèstres que tombèt sus aquelses garrices… E alèra lo patron li di(gu)èt :
“Mès vos tanben, vos cal pas fotre de çò que Nòstre-Sénher a creat !” »
