La campana de Bleissòl
Paul MARMIESSE
HISTOIRE
RELIGION - RITES CALENDAIRES
--- En 1999 ---
Introduction
La tradition orale occitane regorge de témoignages relatant la protection des objets sacrés par les populations pendant l'époque révolutionnaire (cloches noyées ou enterrées pour qu’elles ne tombent pas entre les mains des révolutionnaires, objets cultuels cachés dans la nature ou dans des maisons particulières…).
Informateur
« Un còp èra, li aviá la parròquia d’a Bleissòl. Dison la messa un còp per an a Bleissòl mès i a pas pus de glèi(s)a.
A la Revolucion, coma en plasses d’airals, per far de canons lor mancava de bronze. Se'n prenguèron, plan sovent, a las campanas per çò que, un còp èra, los curès èran mèstres e, a la Revolucion, èra puslèu l’invèrse.
Aquel monde, quand agèron despenjada la campana, la carguèron sus una carreta, e se'n anèron – èra miègjorn – se'n anèron manjar sai pas ont.
Lo monde d’a Bleissòl, quand vegèron aquela campana cargada, di(gu)èron :
“La podèm pas quand mème daissar partir !”
Li aviá una posaca e la li t’i fotèron dedins ; aquò se clau(gu)èt dins la lòsa, la tornèron pas trobar.
A Vabre, quauquas annadas pus tard, quand la parròquia d’a Bleissòl sia(gu)èt suprimada, aquela campana, la portèron al cloquièr d’a Vabre. E sai pas – aquò’s aquí que soi pas se(g)ur, n’avèm cambiadas doas dempèi de campanas a Vabre – ieu pensi que la d’a Bleissòl enquèra es a Vabre.
Èra lo curat Andurand que lo m’aviá dich. »
