La pregària
Paul NATTES
RELIGION - RITES CALENDAIRES
--- En 1999 ---
Introduction
Au XXe siècle, les anciens priaient encore en occitan. Dans les familles rouergates, la prière commune était de rigueur, surtout le soir.
Informateur
« Quand anàvem velhar, èrem quatre o cinc del vilatge d’a-z-Aires. Anàvem al mème ostal, a cò de Cavalièr.
Li aviá un pepè aquí, qu’èra estat lo(g)at a La Ribièira, mès cada ser aviá pres un biais de dire la pregària e tot l’ostal disiá la pregària. Nautres arribàvem de còps tard o tròp lèu, èran en trenh de dire la pregària. Per pas los desrengar, montàvem l’escalièr, escotàvem darrèr la pòrta per veire quora la pregària seriá finida per poder dintrar. Alèra la memin disiá lo Notre-Père, Je Vous salue e tot aquò, e après, sus la fin, aquela femna – coneissiá tot a fet la religion – disiá :
“Cal faire una pregària a la Senta-Vièrja.”
Alèra se metián a dire :
“Sancta-Maria, mater dei, ora pro nobis. Amen…”
Alèra lo pepin qu’èra enquèra pus vièlh, el, per dire “Sancta-Maria”, fasiá :
“Cent ans bargam, pargam nòstre ramèl…”
E la pregària èra dicha. »
