La clocada de perdigals
Paul MARMIESSE
CHASSE
--- En 1999 ---
Introduction
Les histoires de chasse, souvent bien réelles et vécues mais aussi arrangées, appartiennent à un fonds commun de tradition orale que l’on appelle récits d’expérience et que l’on retrouve un peu partout en Rouergue et bien au-delà.
Informateur
« Aquò’s una istoèra de caça.
Coma arma avián pas los automatiques, avián lo fusilh a piston qu’apèlan. Se cargava pel canon.
A l’epòca, de perdi(g)als e de gibièr n’i aviá pertot. Caçavan al pè de la bòria. Çò que vos vau dire, es pas una blaga, se passava se(g)urament a la fin de junh o al debut de julhet, quand li aviá de bracèls. La caça es barrada a-n-aquela epòca mès sabètz que, a-n-aquela epòca, caçavan quatre meses e ne braconavan ben uèch meses se èra pas nòu !
Aquel òme, tombèt qu’al torn d’un bracèl, te vegèt una clocada de perdi(g)als qu’èran pus polits un que l’autre. Cossí far ?
Di(gu)èt : “Ne tirarai ben un quand sortirà lo bèc ! Mès n’aurai pas qu’un !” Alèra agèt una idèia que degús l’a pas ajuda : te fotèt la cambilha dins lo canon, metèt lo canon suls ginolhs e tira… La cambilha parti(gu)èt de travèrs, los agèt prèstes a los far rostir, totes èran en bròcha. »
