Un ser de solenca

« Es vertadièira.
Aquò èra un vièlh garçon, aquò èra a la sason d’escodre, levava un bocin lo coide, profitava quand èra lo moment d’escodre de far un bocin lo plen.
Un ser, n’agèt un bocin tròp e calguèt que sorti(gu)èsse per rendre çò qu’aviá de rèsta. Aviá un dentièr. Mès que tot parti(gu)èt, lo dentièr atanben. Te passa un can per La Bastida, que passava aquí davant, cre(gu)èt que sia(gu)èsse un òs, rap !, amassa lo dentièr e se'n va. El, darrèr a te galopar lo can. A fòrça de cridar lo can lachèt lo dentièr e, tot content, atrapa lo dentièr ambe las doas mans, lo tornèt metre en plaça e tornèt dintrar tranquille. »