Lo maridatge dels parents

« Aicí, a Gajas, i aviá doas filhas qu’èran polidas alara un jorn mon paire venguèt ne demandar una. Mès que, a l’epòca, caliá de sòus e la proprietat de mon paire èra a pus près. Alara li diguèron :

“Òc, aquò pòt anar.”

Mès que mon paire lor diguèt :

“Quant i fariatz a-n-aquela filha ?

– A ! Te donam la filha mès pas res pus !”

Mon paire diguèt :

“Aquò pòt pas anar !”

Partiguèt e i tornèt pas.

Dos ans après, la maire de las filhas li fasquèt dire que, se voliá tornar, i farián una dòt.

Mon paire, content, i anèt. Solament, quand las agachèt totas las doas, l’altra li agradava mai, alara diguèt :

“Va plan, vòle pas aquela del primièr còp, vau prene l’altra”.

Li prometèron quatre mila francs alara aquò marchèt, se maridèron e la menèt aicí. »