Las pèiras pels uèlhs

« La miá mamà aviá una pèira que, quand se maridèt, la portèt de chas ela. Venguèt a Galinièiretas en dòtz-a-uèch cent quatre-vint. Èra del dessús de Sant-Cosme, comuna de Castèlnòu [Arlabosse del Mas del Bòsc]. A-n-aquel ostal pareis que n’avián doas, alara ni avián donada una a-z-ela. L’altra, n’a pas pus entendut parlar. Èra dins un estug d’estam un pauc decorat, coma se i aviá d’armas o d’afars atal. Degús sap pas d’ont aquò’s vengut. (…) Aquela pèira donava un don de netejar una polsa dins los uèlhs. La fasiam lisar dins l’uèlh e la polsa èra enlevada. Mès avèm pas jamai vist res. Lo monde èra solatjat. De còps i demorava una ora o doas oras, fasiá son trabalh. Vesètz, lo monde veniá sustot l’ivèrn parce que, dins las escuras, las granas del fen o coma aquò, o alara a la sason d’escodre, lo blat borrut qu’apelam, aquò se metiá dins los uèlhs. Aquí n’aviam solatjats d’obrièrs, de maçons, de menusièrs... »