Dalhaires e meissonièrs
Lucien ANGLADE
DOMESTICITÉ
MOISSONS
FENAISON
--- En 2001 ---
Introduction
Avant la motorisation des années 50-60, le recours à une main-d’œuvre saisonnière ou annuelle était chose courante pour beaucoup d’exploitations.
Il y avait donc une domesticité assez nombreuse et relativement spécialisée. Le batièr ou boièr s’occupait des bœufs, le cantalés des vaches, le pastre gardait les ovins…
On louait des estivandièrs pour la fenaison et les moissons, et des montanhièrs (cantalés, pastre, vedelièr et rol) pour fabriquer la fourme dans les masucs du 25 mai au 13 octobre.
Informateur
« Montava de dalhaires, pièi montava… Mès aquò d’aiquí aquò’s pus vièlh, montava de meissonièrs ambe lo volam. Avián lo volam amai la dalha mès n’i aviá qu’al volam, aquò èra de tarribles ! Aquò n’èra un que preniá lo trabalh e qu’aviá de personèl per lo far. Apelavan aquò de còlas. Vos meissonavan un camp dins un jorn coma… Mès que èran un tropèl ! Ni copavan tant que volián.
Sonca qu’après l’avere copat, lo caliá li(g)ar… Aquò qu’estendián per tèrra. Fasián la gavèla. E aprèssa, caliá li(g)ar, aquò anava pas tan vite coma…
A la dalha atanben aquò èra de còlas. Li ai dalhat, ieu, a la còla, quauque bocin, estent jovenet. Mès pas de còlas d’un tropèl, quatre o cinc, o sièis. Aquò fasiá de gintes rengs. Mès n’i a un tropèl de joves, dabans ieu, que partián per las montanhas per dalhar. I aviá pas cap de dalhusas ! »
