Las tres auquetas

« I aviá tres auquetas. Alara parti(gu)èron, se'n anèron se passejar dins lo bòsc e di(gu)èron :
“Aquí aquò va bien, sèm bien.”
E pièissa… Mès que lo ser, vesián venir lo ser, vesián qu’èran anadas luènh e podián pas tornar trobar l’ostal. Alara decidi(gu)èron de far caduna una cabaneta per se claure.
Alara la pus bèla di(gu)èt a las altras :
“Adujatz-me a far mon ostalon e ieu aprèssa vos adujarai.”
E quand agèron fach... Totas tres i se metèron, apièissa di(gu)èt a las altras :
“I vau dintrar per veire se me va bien.”
I dintra e :
“Bon, di(gu)èt, aquò me va, aquò me farà. O ben, ieu i demòre, ara valtras faretz coma poiretz.”
E alara la segonda di(gu)èt a la tresièma pareil :
“A ben aduja-me a far la miá cabana, ieu t’adujarai a far la tiá.”
Mès que aquò sia(gu)èt pareil. Quand agèron finit…
Fasián de cabanas lèu fachas, chai !
Quand sia(gu)èt finit, i se met dedins, l’assaja :
“Me va bien. Tus, fai coma poiràs.”
Alara la tresièma, pièissa pecaire, èra aquí tota sola, desolada :
“Cossí vòls que faga ieu per far una cabaneta tota sola ? Ai pas res per bolegar las pèiras, per tot aquò...”
Era desolada, se plorava, chai.
Passèt un òme que li di(gu)èt :
“E ben de qué as tus auqueta ?”
E ben bòn li contèt que sas sòrres, lor aviá facha la cabana e que volián pas ara li adujar.
“O, di(gu)èt, te plores pas. Ieu, ten, ai aquò que cal.”
Portava de bravas pòsses aquí sus l’esquina :
“Te vau adujar e ni farem una, cabana, que serà solida.”
Alara i se metèron. Fa(gu)èt una cabana solida e, quand sia(gu)èt acabada, l’auqueta fa(gu)èt pareil, dintra dedins e pièissa lo menusièr li di(gu)èt :
“Di(g)a, te vau metre aquí de poentas, de poentas per las pòsses aquí que, se lo lop ven, lo lop s’emplastarà per las poentas, se vòls e...”
Es aquò qu’arribèt. Lo lop qu’èra apr’aquí qu’escotava… N’i a un moment que vilhava aquela carn fresca. Va prene vam coma se ditz e, la cabana, un còp de cuol, sia(gu)èt lèu per tèrra ! En qualques bocats t’agèt lèu manjada l’auqueta.
E après aquela, di(gu)èt :
“O mès encara n’i a una altra. Bòn e ben vau contunhar.”
La segonda : la mèma causa. Te va prene vams et allez ! La cabana per tèrra ! E l’auqueta sia(gu)èt lèu desbarrassada.
E pièi la tresièma, di(gu)èt :
“O mès aquela d’aquí, sai pas, serà pus dificile !”
E anèt prene vam, pro luènh amont. Bon Dius ! Ai, ai, ai, ai, ai ! La cabana s’esclafèt pas ! Aquò’s el que demorèt pinjat per las poentas ! I sequèt e i es encara, aval. »