Las tiuladas

« Lo mestièr, l’ai aprés pichon a pichon, ère païsan, ieu, de dabans. Aprèssa, parti(gu)ère sus las tiuadas amb un nommat Taisse que èra aicí a Cassuèjols e que parti(gu)èt aprèssa a Uparlac. Aquò èra en 1960 o 1961.
I aviá la doèla de garric, de bart, e las cavilhas en boès. Començavan en bas ambe de cavilhas pus lòngas. Aquò èra de garric. L’ivèrn, fasián las cavilhas. Aquò èra de ginte boès.
Lo bart, aquò isolava e, en mème temps, aquò calava la tiua dejost. Podiatz montar sus la tiua, que la tiua petava pas. E n’i aviá jusca la cima, de bart. De còps, aquò passava un pauc entremièg la doèla.
Trabalhàvem ambe l’espatla, montàvem la tiua sus l’espatla e la picàvem ambe la pica. Las tiuas venián del Cairòu, enfin d’Anglars. Aquò èra de lausas espessas mès ne fasiam de minças, de bluas aiquí.
Fasiam totjorn vint o vint-a-dos numeròs d’un centimèstre d’escart d’un numerò a l’altre. De 45-50 a 15 o 20. Lo pus gròs fasiá 50, al fons. Acabàvem ambe lo pichon, amont.
Lo fetatge èra en zenc, amai les pus vièlhs. Avèm avut fach d’alas de pijons. Caliá talhar las tiuas e se crosavan. Aiquí metiam pas de zenc. »