La castelana d'Altun

« A Altun, i aviá un senhor ambe sa dama e sa dama aimava de donar als paures. Mès lo senhor o voliá pas tròp.
Un jorn que lo senhor èra partit, la dama sorti(gu)èt amb un plen damantau de causas. Defòra, i aviá un tropèl de paures qu’esperavan. Mès que lo senhor arribèt e di(gu)èt a sa dama :
“De qu’es aquò que portatz dins lo damantau ?”
Lachèt lo damantau e tombèt pas que des pâquerettes.
Desempièi, a-n-aquel endrich, que sia(g)a l’ivèrn o l’estiu, i a totjorn des pâquerettes. »