L'Escuret

« L’Escuret demorava ambe Mélanie Faucon. Aquel Escuret panava quauque bocin mès panava pas que per manjar. Lo metián en preson mès, per lo metre en preson, caliá que l’anèsson menar a-z-Espaliu, les gendarmas… Passavan per Beç, montavan pel Cassanhard, Lo Nairac…
En montent de l’altre costat de Beç, l’Escuret di(gu)èt als gendarmas :
“Ten ! Al cap d’aquel caminòu i bandariái una lèbre !”
Les gendarmas perdon un bocin l’atencion, l’altre… vèni me quèrre ! Se venguèt far copar las menòtas jos l’ostau dels Carmarans e las envoièt a la gendarmariá d’Espaliu.
Un altre còp, lo volián tornar prene a-z-Espaliu. Lor di(gu)èt :
“Soi tot nud, me vau vestir…”
A la plaça de se vestir, se despolhèt e se gongi(gu)èt ambe d’òli. Quand durbi(gu)èt la pòrta, lo po(gu)èron pas atapar ! Se'n tirèt coma aquò, aquel còp…
Aprèssa, venguèt avugle.
Un altre còp, lo tornavan portar d’en preson ambe la voetura a chaval. S’apelava Janon, aquel que fasiá lo corrièr d’Antrai(g)as. Menava mon Escuret que i vesiá pas res. Caliá que lo pausèsse ches Mélanie Faucon.
“Mélanie, lèva-te que i a un colis !
–Fot-lo davant la pòrta !
– Mès que plòu, lo pòde pas metre…”
La Mélanie se levèt. Quand durbi(gu)èt la pòrta, l’altre li buta l’Escuret dedins e sia(gu)èt oblijada de lo ramassar… »