L'entarrament
Adrien MESTRE
DEUIL
Récit
--- En 1996 ---
Introduction
Le respect dû aux morts n'empêchait pas l'existence d'histoires raillant certains paroissiens.
Informateur
« I aviá doas femnas vièlhas, de vièlhas filhas que avián un tropèl de fedas. Ai pas jamai sachut end èra l’ostau.Un jorn, una d’aquelas femnas moriguèt, aquò arriba… A l’entarrament, aquela que demorava en vida e cridava, e plorava, e gisclava… Lo mèra de l’epòca, Mossur Peironet, aquò èra un Mossur aquel òme, li diguèt :
“Plora pas tant, ton torn vendrà ben !
– ’Quò’s ben per aquò que plore !” »
