Las aubracs a la montanha

« La raça èra franca, doça e maniabla. Per una pèça, atapàvetz una vaca per l’aurelha e la menàvetz ont voliatz. Ara, cercan a metre de davant aquela qualitat de caractari. Les cercaires del CNRS avián mesurat lo temps passat pels òmes al mièg del tropèl o a l’entorn del tropèl e fasián ressortir que de parlar d’òme a tropèl èra pus lòng que de parlar d’òme a òme. Cau sabere que l’òme aviá besonh de tota la confiença del tropèl, per lo trabalhar coma lo trabalhava.
Al pargue, les vedèls èran barrats dedins mès las vacas èran pas estacadas. Se presentavan aquí ambe lo farrat e la sèla encrocada darriès mès estacavan pas la vaca. Lo vedèl èra encrocat al pièch, lo fasián recuolar d’un mèstre per l’estacar a la pata de davant. Lo vedèl butava la vaca e la vaca teniá còp al vedèl. E l’òm molziá tranquille. Quand fasián l’asegada e que las vacas quitavan lo tròç de montanha que lor laissavan, jorn après jorn, en parlent, las tornavan metre a la rega, las vacas. Al pargue, les vedèls, per les far sortir del pargue, les sonavan e sortián solets. Lo bestiau, d’aquel moment, èra tot a fèt familiarizat. I aviá d’intimitat entre les òmes e lo cabal. »