Joan lo Bèstia

« Aquò èra la mèra qu'envoiava l'enfant anar far de comissions e, un jorn qu’anava a la fièira, di(gu)èt :
“De qué volètz que vos pòrte, mamà ?”
Alara li di(gu)èt :
“E ben me portaràs de gulhas que n'ai pas que quauqu'unas, las ai perdudas, enfin, pòrta-me de gulhas.”
Alara i crompèt de gulhas e las i portèt. E solament que las aviá metudas a la pòcha, ambe lo mocador las perdèt e, quand siesquèt a l'ostal, aviá pas res.
E la mamà li di(gu)èt :
“Que siás bèstia ! Te caliá metre las gulhas, las te caliá metre al torn del còl de la vèsta aquí.”
Et voilà.
Quand tornèt a la fièira li di(gu)èt :
“De qué volètz que vos pòrte, ma maire ?”
Li di(gu)èt :
“E ben, crompa un porcelon perque avèm tuat l'autre, ara, e no'n cal un.”
Alara crompèt un porcèl, pardí, e coma li aviá dich de metre las gulhas a l'entorn del còl, crompèt una cordeleta e l'estaquèt coma posquèt al torn del còl.
Quand arribèt a l'ostal, aviá fach sos besonhs pertot, l'aviá salit e la maire li fasquèt :
« Que siás bèstia ! Te caliá crompar una còrda e lo far córrer !”
E un autre còp, quand i tornèt…
Di(gu)èt :
“E ben o farai ma maire !”
E quand tornèt a la fièira, tornar, li di(gu)èt, ço ditz :
“De qué cal que vos pòrte, mamà ?
– E ben, li di(gu)èt, crompa un pegal que ara cal missonar e aquò ten l'ai(g)a fresca, un pegal de tèrra, e nos rendrà service.”
Alara crompèt un pegal e pièi di(gu)èt :
“T'aviá dich d'estacar lo porcèl ambe una còrda, vas estacar lo pegal per una aurelha.”
Arribèt a l'ostal, pardí, pas qu'ambe l'aurelha del pegal… L'aviá fach córrer.
E la maire li fasquèt, ço ditz :
“E ben faràs pas pus las comissions que siás tròp bèstia, ieu las anarai far, ieu !” »