Joan lo Nèci

« Un altre còp sa maire l’envoièt al moet. D’aquel temps fasián l’òli ambe de noses al moet. Alèra, en partent i bailèt una topina per anar quèrre aquel òli.
En camin, un besonh preissant lo prenguèt. Alèra pausa la topina. Tot d’un còp una lèbre partiguèt :
“Quau sap se l’auriái pas poguda avere ?”
Plaça la topina a la plaça ont èra la lèbre e atrapa una pèira, la topina petèt.
Arribèt al moet pardí, lo molinièr i fa(gu)èt :
“Tu, end vas metre l’òli ?”
E Joan aviá un capèl. Sabètz d’aqueles capèls de feutre,atí, coma i aviá d’ancian temps.
I di(gu)èt : “E ben.”
Lo metèt atí.
“Mès, la mesura i te clau pas tota…
– Mès, ço ditz, ai maita plaça atí !”
Sai que fasián un torn coma aquò, les capèls.
Arriba a l’ostau, pardí, e sa maire i ditz :
“Quò’s atí tot aquò que me pòrtas coma òli ?
– O mès, çò ditz, n’ai mai atí !”
E finalament se trobèt sans òli. »