Lo pastre mescresent

« Lo pastre gardava las fedas. Se passava dins una parroèssa ont i aviá un pastre que coneissiá pas grand causa. Lo curat venguèt a passar aquí e li di(gu)èt :
“Di(g)a, mès te vese pas sovent a la messa…
– A ben di(g)a, ieu te coneisse pas res. Ai pas apres lo catechirme.”
Li di(gu)èt :
“Mès, se vòls, te poiriái aprene un bocin, au mens lo Pater perque lo Pater aquò's la prièra essenciala, aquò's la que nos a ensenhat Nòstre-Sénher.
– A ben se volètz, se volètz, se volètz, se cresètz… Oèi, e ben se volètz.”
Alara assagèt lo curat mès aquel òme aviá pas granda sovenença…
Di(gu)èt :
“Mès escota, vam far un afaire, vam prene las fedas, aquí, e la premièira, aquela d'aquí que la coneissètz bien, la vam apelar Pater, l'autra, aquela, Noster, e la trosièma aquí Qui es in cælis. Vam començar per aquelas tres e pièi ne metrem maissas.”
Alara :
“E ben d'acòrd : Pater, Noster, Qui es in cælis. Va plan. Va plan. Me'n deuriái sovenir…”
Pièi lo curat se'n va.
Un autre jorn, tornava passar al cap del camp, di(gu)èt :
“Ten, laissa-me anar veire lo pastre aval, s'a apres son Pater, au mens lo debut…”
I va e i ditz :
“Ten, e alara aquel Pater ?, i ditz.
– E ben lo Pater, aquò va, aquò va. Pater amai Noster van bien, mès aquí Qui es in cælis caga mòl !” »