L'aubèrja
Maria ALVERNHE
CONTES - MYTHES - CROYANCES
Conte
--- En 1981 ---
Introduction
Enregistré le 25 juin 1981 par Alain Roussel et Yves Couderc de l'Institut d'estudis occitans Sud-Avairon de Saint-Affrique.
Publié en 1981 dans Contes tradicionals en occitan (2) de la collection Cèrcapaïs.
Les enregistrements originaux sont conservés au CORDAE La Talvera à Cordes (81).
---
« Fa partida d’aqueles contes ont los òmes se cambiavan en bèstias la nuòch venguda. (Cf. “Lo soldat e la claveta”, Cercapaïs n° 1). » (I.E.O. Sud-Avairon)
Informateur
« Aquò èra una aubèrja que fasián manjar e cochar.
E n’i aviá de monde que i venián.
E lo matin, trobavan pas degús que sortiguèssa. Trobavan pas degús.
E un còp, n’i aviá un tipe.
Pardí, ie diguèt :
“Vos gardariam ben plan mès, lo lendeman matin, vesèm pas degús. Sai pas ont passan.”
Enfin, volguèt assajar, diguèt :
“Tant pís ! Veirai ben !”
E lai anèt, pardí.
I faguèron veire la cambra. E aluquèt lo fuòc e demorèt al pè del fuòc.
Anèt pas al lièch.
E a mièjanuèch, lo patron d’aquela aubèrja t’arriba.
Es que i aviá una espèça de pèl aquí, al pè de la chiminièira, que penjava.
E alara, l’autre la i volguèt pas balhar, la i trapèt e la i volguèt pas balhar, la i cremèt.
E li disiá :
“Daissa-la-me tocar solament qu’ambe lo det !”
Pas res.
E tornèt sortir aquel e los autres i demoravan.
Aquo èra pas que lo patron que se cambiava en bèstia la nuèch, pel moièn d’aquela pèl.
E ne vesián pas res pus.
E aquò soguèt finit après. »
