Lo graile e lo charivari (tarrabali) a Mont Ròc (81)

« “E m’avètz dich tanben qu’aviatz jogat amb un graile. Alara podètz contar l’ocasion e tot aquò…
– Ah ouais ! Oui, oui. Joguèrem per un charivari aquí que i aviá, dins Mont Ròc. Alara, i aviá tres comunas qu’èran vengudas. Enfin, de joines òmes, qué ! Et allez !, avièm fach… montàvem dins Mont Ròc, tornàvem davalar, per tant que lo que se maridava èra…, preniá una filha de Mont Ròc, enfin... E alaras, i aviá un graile e dos acordeons.
– Òc. Qual èra l’autre acordeon ?
– À !, li ai pas pensat a-n-aquel... Gaston s’apelava.
– Gaston. Èra de Mont Ròc ?
– Oui, de La Vialeta. E ara, i es pas aquí.
– E alara de qué jogàvetz ambe lo graile coma musica ?
– A ben, jogava... Avián facha una cançon aquí sus…, pel dacòs.
– Òc. La jogàvetz ensemble...
– Oui.
– Cossí èra aquel graile ?
– À !, èra un truc en boès ambe de traucs…
– Òc.
– Coma una clarineta.
– À òc, d’acòrdi. E qual es que ne jogava aicí ?
– E ben, èra Pujòl lo vièlh aquí que…, enfin lo paire d’al cafè aquí, enfin lo pairin.
– Òc, d’acòrdi. 
– À òc.
– E èra en quina annada aquò ?
– Ò, de 45 a 50, me rapèla pas plan aquò.
– À òc. E l’aviá sortit pel tarrabali especialament ?
– Oui, oui. Ah oui.
– Especialament o encara ne jogava ?
– Especialament. Ò !, benlèu, n’aviá… C’est-à-dire que n’aviá agut jogat dins lo temps, mès aquí l’aviá sortit exprès per aquò. Jogava, l’acompanhàvem ambe l’acordeon, et allez !
Èra fòrt pus vièlh que ieu. Alara, ieu aviái benlèu, o sai pas, quaranta ans de mai que ieu, o benlèu mai.
– Se disiá que n’aviá jogat ?
– E ? Oui, oui. Ah oui !…
– Se disiá qu’aviá fach dançar apr’aquí dins lo vilatge ?
– A ben !, dins lo temps dins de bòrias coma aquò per velhar o...” »