La vièlha e lo perdigal al confessional

« L’i aviá, dins un mas, una paura femna pas tròp degordida… Èra un bocin vièlha, la paura, m’enfin bref !
Sabètz que, per las fèstas, anavan confessar, lo monde. E aquela paura femna anèt confessar.
Mès que, en rota, trobèt un perdi(g)al. Agachèt aquel perdi(g)al e di(gu)èt : “Lo pòdi ben prene. Benlèu, serà plan bon.”
E se’n va. Te fot son perdi(g)al aquí e se’n va a la glèi(s)a.
Arribat aquí, sia(gu)èt son torn de confessar e dintrèt al confessional.
E lo curè, quand durgi(gu)èt lo trapelon, te senti(gu)èt quicòm que pudiá, que pudiá.
“Ò !, li di(gu)èt. Paura femna !, escotatz, qu’es que pudètz ! Vos podètz anar lavar. 
– À !, di(gu)èt, mossur lo curè me sentètz lo perdi(g)al ?
– Eh ben oui, ’mai put ! Lo podètz plan anar lavar !”
La paura femna se’n va. E tòrna.
Tòrna dintrar. 
“Ò !, lo curè li di(gu)èt, mès que pudètz ! Que put ! Que put aquò ! Mès vos sètz pas plan lavada ?
– Ò !, si ben mossur lo curè ! Mème l’ai talament plan lavat que s’es tot desplomat.
– Peuh !, me contatz de… mès pensi que l’i podètz tornar !
– Mès, mossur lo curè, vos disi que l’ai plan lavat e que s’es tot desplomat.
E se me volètz pas creire, lo vos farai veire !” »