Un ser d'una polida nòça… (Lo cosin)

« Un ser d’una polida nòça :
“Ont metrem jaire lo cosin ? (bis)

– Aval, al fons de la fenèstra,
Aval al près de nòstre lièch.

Aval, al fons de la cambreta,
Aval al près de nòstre lièch.”

Tot recitent lo Pater Noster,
Lo nòvi s’es endurmit. (bis)

E la coquina de la nòvia,
Es anada jaire ambe lo cosin ! (bis)

Lo nòvi se'n desrevilha,
Fasquèt tres còps lo torn del lièch. (bis)

En cresiant d’embraçar la nòvia,
E n’embraçava lo coissin. (bis)

“Marinon, pòrta-me la candela,
Quicòm serà passat aicí ! (bis)

Aquò’s la coquina de la nòvia,
Qu’es anada jaire ambe lo cosin !” (bis)

Metèt lo cap a la fenèstra,
N’entendèt cantar lo cocut. (bis)

“Pesti, fotuda d’òrra bèstia,
De tant matin lo as sachut !” (bis) »