La vièlheta e lo perdigal

« Un còp i aviá una vièlheta,
Se'n anava tota soleta,
Pel viòl de pè ambe son pal,
Paderim pom pom, la paura vièlha,
Pel viòl de pè ambe son pal,
Ne trobèt un perdi(g)al.

Aquò èra un perdi(g)al de galhamassa,
Pudiá ben un pauc mès tant pis l’amassa,
E lo se met jol damantal,
Paderim pom pom, la paura vièlha,
E lo se met jol damantal,
Se'n va al confessional.

Mès lo curat que la confessa,
Se ditz que put, aquela bogressa :
“De qué n'avètz que put aital,
Paderim pom pom, ma paura vièlha,
De qué n'avètz que put aital ?
– Aquò's lo miu perdi(g)al…

– Vòstre perdi(g)al ! Mès sètz caluga,
Se lo lavatz pas seretz lèu fotuda !
Vos fotrà quauque missant mal,
Paderim pom pom, magra de vièlha,
Vos fotrà quauque missant mal,
Vòstre perdi(g)al !

– Esperatz-me, me'n vau de suita,
Lo vau lavar, tòrne de suita !”
Se'n va lavar son perdi(g)al,
Paderim pom pom, la paura vièlha,
Se'n va lavar son perdi(g)al,
Tòrna al confessional.

“Vòstre perdi(g)al, mès put encara !
Lo vos cal tornar lavar encara !
– L’ai talament plan lavat,
Paderim pom pom, respond la vièlha,
L’ai talament plan lavat,
Que se'n es tot plomat…” »