Per tretze sòus

« N’i aviá un que s’apelava Cavalièr. Se maridèt e, après la ceremoniá, los nòvis anèron a la sacrestiá.

Cavalièr diguèt aital :

“Me diretz de que vos deve, Mossur lo curat !

– A ! Aquò que voldràs, mon enfant, aicí lo prètz es pas marcat...

– E ben, vesètz, vos vau donar tot aquò que me demòra del papièr de cent francs qu’ai escambiat aqueste matin”.

Alara pausèt sus la taula sièis sòus doubles e un sòu simple : tretze sòus.

Lo curat li diguèt mercé.

Qualques meses après, lo curat veniá de veire un malaute, trobèt Cavalièr que veniá de dalhar ambe la dalha sus l’espatla e li demandèt :

“Alara, Cavalièr, aquel menatge, aquò va ?

– A ! Me parlatz pas d’aquò ! La femna es golarda coma una padena e mentusa coma un trauc !”

Lo curat li diguèt :

“E ben, diga, de qué vòls que te diga, paure enfant, te cal prene paciéncia, benlèu qu’ambe lo temps cambiarà mès, atanben, de qué cresiás avure per tretze sòus ?” »