Lo perroquet

« D’aquò d’aquí n’i a una mesada,
Que la miuna grand es entarrada,
Siaga dins la nuèch o dins la jornada,
Pòde pas tirar aquò de ma pensada.
D'abans de morir me di(gu)èt : “Jacquet,
Siagas bon enfant, siagas ben bravet,
Siagas bon enfant, siagas ben bravet,
Te farai eritièr de mon perroquet.”

Repic :
E… ai… lo bèl caquet que n’a mon perroquet !
Caqueta d’aicí, caqueta d’alai,
Parla coma un libre e ditz tot ce qu’es vrai,
E… ai… lo bèl caquet que n’a mon perroquet !

Dins nòstre quartièr i a una pichòta,
Que manja pas res talament qu’es devòta,
Per son pichon-nom l’apèlan la Charlòta,
Per son escaïs l’apèlan la Bigòta.
Aquela coquina ambe son èr trompur,
L’autre jorn la vegère dins un canton escur,
L’autre jorn la vegère dins un canton escur,
Que se potonejava amb un june artilhur.

Dins nòstr'ancien temps las junas filhetas,
Portavan pas faus-cuol, portavan pas manchetas,
Ara las vesètz de sul bolevard,
Raubas en fanfaras, plumas de canard,
La figura blèma podrada de fard,
Se còchan a tota ora e se lèvan plan tard. »