Las anèlas

« Fa talament frig, aquò’s l’ivèrn, enfin la femna ditz a l’òme, son passats a la meria, son maridats :
“Fa talament frig que, jos lo costume, metràs un altre parelh de bragas finas. Ieu, ne vau far tant mai jos ma maura. Caldriá pas qu’atapèssem frig aquel jorn !”
Arriban a la glèisa e arriba lo moment que lo curat benesís las anèlas. Aquò’s lo nòvi, sovent, que las pòrta. Te fosica d’un costat, te fosica de l’altre… Sans las trobar… Coma aviá dos parelhs de bragas… E d’un costat, e de l’altre… Tot un còp, la nòvia fot lo camp.
“Arrestatz la nòvia ! Arrestatz la nòvia !
– Laissatz-me passar per çò que, quand lo Pierron se desbraga, sabe de que vòl !” »