Lo burre

« Lo burre, lo cau passar a l’escremusa, lo lach. Dins lo temps, lo fasián atau, a la man.
Quand las bòrias èran fòrtas, les vaquièrs lo fasián a la montanha.
Còp sec que lo lach arribava, lo passavan a l’escremusa. Atí sortián lo parum, la crèma. Metián aquò dins una topina, lo daissavan un parelh de jorns o tres, aquò dependiá cossí n’i aviá. Lo fasián a la man. Un còp èra tròp cald, un còp èra tròp frèg… Lo menavan coma aquò a la man. Quand èra burre après, lo caliá despotistar. Lo despotistar aquò’s enlevar lo pichon-lach de dedins, lo mèrgue. Lo caliá bien prestir, lo cachar. Après lo caliá lavar ambe d’aiga jusca que l’aiga siaguèssa clara. Après, lo caliá sortir de l’aiga, lo tustar contra una pòsse e lo rotlar dins una fuèlha de papièr blanc.
Mes grands-parents lo vendián ben. Mème après, quand lo papà prenguèt la bòria ambe sa maire, que lo grand-paire èra mòrt, anavan vendre lo burre al Mur. »