Las còlas de dalhaires

« Lo que menava la còla, lo pagavan cinc francs.
Disián :
“O… aquesta annada Firminm’a demandat cinc francs. Lo m’a calgut augmentar de dètz sòus !”
Sabètz quantes aviá d’enfants aquel Firmin ?Quatòrze ! Èran dins Sent-Ginièis, pas d’òrt, pas res… E, pecaire, presque totes partián de la poitrine.Lo paure pepè lo plangiá, li donava una micha de pan, lo sabte. Lo sabte, partiá a Sent-Ginièis e tornava montar lo dimenge a sera. Metiá aquela micha sus un baston, sabètz, portava aquò per darrèr l’espatla. Aquel òme preniá aquela micha de pan per la donar a-n-aquelses enfants, perque aquò èra la misèra negra…
E, sabètz pas a quanta ora del matin començavan la jornada ? A cinc oras del matin.
A tres oras, partián de l’ostal per anar als prats. E lor anàvem portar lo desjunar a cinc oras. E pièi, a dètz oras e a tres oras. E, lo sera apièi, sopavan a l’ostal, quand èra nuèch. Èra pas nuèch d'abans uèch o nòu oras.
Aquò èra de jornadas a quatre francs cinquanta per jorn e, lo que menava la còla, cinc francs.
N’avián pas de machinas. E pièi lo paure pepè disiá qu’aquelas machinas aquò laissava d’èrbas, aquò la copava pas pro rasa. »