Ceuclar las ròdas

« Aquò que fasiam lo mai, aquò èra de ceuclar las ròdas, l’estiu, e de farrar lo bestiau. Lo paire aviá un obrièr que fasiá pas qu’aquò. L’estiu, lo boès secava, lo ceucle èra pas sarrat e la ròda èra pas solida. Òm fasiá aquò cada quinze jorns a pus près, l’estiu. Se'n fasiá benlèu una vintena, dòtz-a-uèch a vint parelhs de ròdas cada quinze jorns. De nòvas o de vièlhas que òm tornava sarrar.
Aicí, i aviá pas qu’un modèle de ròdas, aprèssa i aviá las ròdas de las voeturas a chaval qu’èran pus pichonas. Las ròdas dels carris o de las carru(g)as, i aviá pas de diferença.
L’òm reçaupiá lo fèrre plate alara aviam una machina que lo plegava en rond. Aprèssa, lo caliá sòudar e lo metre a la mesura. Alara i aviá una machina que, s’èran un bocin bèlses, les refolava, aquò èra una refolusa qu’apelavan. Fasiam caufar lo fèrre e aquò lo sarrava.
Quand lo fèrre èra prèste, al-dejost del camin i aviá una levada d’ai(g)a, òm fasiá caufar, òm metiá uèch o dètz ceucles un sus l’altre. Naltres aicí fasiam ambe d’escodens de píbol, aquò èra pas espés, quand aquò èra sec, aquò brutlava viste, caliá qu’aquò caufèsse viste. Les dernièrs ceucles èran presque roges. Metiam aquò sus la ròda e, se èran bien calds, dintravan presque totes sols. Aprèssa, caliá metre aquò dins la levada per qu’aquò se sarrèsse. »