Engraissar los pòrcs
Louis VÉZIÉ
PORCINS
--- En 1988 ---
Introduction
Les propriétaires de truies (truèjas) vendaient les porcelets (porcèls) sur les foires à ceux qui souhaitaient en engraisser. Ils conservaient ce qui leur était nécessaire pour leur consommation et pour renouveler la truie que l’on tuait. On vendait également des porcs gras.
Il fallait des porcs très gras car la chair était plus savoureuse, le lard était utilisé pour la soupe et la graisse remplaçait l’huile dans la cuisine.
Informateur
« Dins nòstre vilatge, tanlèu que l’òm aviá tuat los vièlhses, l’òm ne crompava un pichon e òm lo gardava tot un an. Òm lo rabalava, òm lo metiá dins un prat.
Los sonhàvem pas coma uèi. Venián bèlses, aquò èra de carabastèls, de pòrcs que òm los sonhava pas. Lor balhàvem un pauqueton de cauls. L’òm fasiá bèlcòp de cauls, dins los ostals, dins los òrts. L’òm donava pas de gran, lo gran, lo caliá per manjar, lo blat. Lor donàvem un de bren, lor donàvem un pauc de segal… Mès, naltres, sèm pas dins un país de blat, es un país de valòia.
A la fin, nos adujàvem bèlcòp de las castanhas. Triàvem las pichonas e las donàvem als pòrcs, totjorn. Vendiam las bravas e, las pichonas, las donàvem als pòrcs. Los començàvem coma aquò, ambe las pichonas, e de trufes, fasiam bèlcòp de trufes, romplissiam una cava de trufes. Ne fasiam de coirassadas.
Naltres, n’engraissàvem quatre cad'ans.
Quand mème, fasiam lo sacrifici, a la fin, de crompar una o doas balas de milhàs que fasiam mòlre, per acabar de los butar a la fin.
En principe, a nòstre ostal, totjorn gardàvem un pòrc per naltres. »
