Lo fabre de Montjòus
Louis MAURON
MÉTIERS
--- En 1997 ---
Introduction
Maître du fer et du feu, le forgeron (fabre) était un artisan indispensable à la vie rurale puisqu’il fabriquait et réparait les outils, ferrait et soignait les bêtes et rendait mille et un services à tous. En Rouergue, il était à la fois forgeron, maréchal, taillandier et vétérinaire.
Traditionnellement, le fabre faisait crédit et n’était payé, parfois en partie en nature, qu’une fois par an, au Premier de l’An, ou quand les clients disposaient de l'argent nécessaire.
Informateur
« Aprenguèri lo mestièr de fabre ambe mon pèra. El, èra anat far lo torn de França tres o quatre còps, èra companhon. Son pèra èra fabre atanben.
Farravan de chavals o de buòus, montavan de jardinièiras e fasián un pauc de sarralhariè, de portals… Pièi fasián de pigassas per fendre lo boès, de cunhs, de bigòsses ambe doas banas per fòire l’òrt o la vinha… N’i aviá que ne fasián de tres banas. Mès aquí se defendián, per la trempa. Preparavan l’aiga e pièi lo trempavan dins aquela aiga. Avián de podra esprès que metián dins aquela aiga.
Per sòudar fasián a cauda-portada. Lo fasián fondre e pièi lo prenián un de cada band, aquò fondiá e lo picavan. Per l’acièr, fasián ambe de placas que, l’acièr, lo cal pas tròp caufar per lo sòudar. Mès quand i aviá pas las placas fasián ambe de sable.
Avián fach un remèdis amb un oncle a ieu pels grapalds. Aquò èra la còrna de la forcheta d’un chaval que se fendiá. I metián de sulfata de coire, de siu e maitas causas.
Autres còps lo fabre èra pagat a la fin de l’annada. »
