La candela prometuda

« Aquò èra dos carretièrs que anavan quèrre de vin a Marcilhac. Per la còsta de Valadin, avián tròp cargat e los chavals podián pas montar alara tustavan los chavals, renegavan.
Pièi vegèron una pichòta capèla aquí en dejóst.
Un se metèt a pregar :
“Grand sent d'aquela capèla, tiratz-nos d'aquel missant pas ! Per segur, te'n planjaràs pas, te cromparem una candela que, coma aquò, serà bèla !”
E sautava tant naut que podiá.
“Sauta pas tant naut inocent, que nos caldrà un fais d'argent !
– Laissa-me dire, qu’aqueste sent d’aicí nos tire pièi, aquela candela, veirem...” »