Lo miracle de sent Clar

« Èra la fèsta de Sent-Clar.
Lo curat salava lo bacon a la sacrestiá, a-n-aquel moment.
Aviá un clergue que aviá 60 o 70 ans.
Un jorn lo curat li di(gu)èt :
“Sai pas de que se passa, de temps en temps, me manca una fiusa o de ventresca…
– Me'n vau ocupar, montarai la garda.”
Se sentiá responsable alèra li venguèt l’idèia d’anar passar un briat de codena per las còstas de l’estatua de sent Clar.
Vite, anèt sonar lo curat e li di(gu)èt :
“Pensi que lo vos aurai trobat… es sent Clar !”
De colèra lo curat t’atrapèt lo Crist e te fotèt un pic a-n-aquela estatua. Mès que aquò tombèt en tròces.
“Mès, Mossur lo curat, deman qu’es la fèsta de sent Clar, totas aquelas femnas que venon asorar… Cossí anam far ?
– Aquela sur qu’èra coseira nos farà ben una rauba e te metràs aquí a la plaça de sent Clar.”
Lo clergue te carguèt aquela rauba e se metèt a la plaça de sent Clar. Mès que fasiá caud e li aviá de moscas…
Quauqua femna se'n trachèt e di(gu)èt :
“Sai pas se sent Clar nos va pas far un miracle…”
Èran aquí que pregavan, pregavan…
Mès un besonh lo m’atrapèt e lo fa(gu)èt…
E aquelas femnas que se'n lavavan la figura :
“Sent Clar nos fa un miracle !” »