Las parets montanhòlas

« Jusca en 1850 o 70, las bastissas, las parets èran larjas e pas naltas tant qu’aquò. Aquò èra las parets que tenián la postada del cubèrt. Avián pas de ciment alara caliá una granda massa de pèiras per poire téner lo cubèrt en plaça.
Las pèiras, caliá qu’aquò crosèssa e caliá que se crosèsson dins la paret atanben, caliá que s’atapèsson una sus l’altra per qu’aquò tenguèsse. E pièi i metián de tèrra, de salopariás. Quand l’òm torna demolir, aquò’s plen de cagadas de rats, de granas e de palha.
Pus tard, basti(gu)èron un pauc melhor, ieu vos parle de las granjas que fasiam chas les païsans, metèron mai de pè de planta. Aquò èra pus avantajós per dintrar mai de fen, aquò èra pus nalt. Aiquí metián ben un pauc de mortièr mès aquò èra d’aquela calç viva e aquò tirava. Quand fasiá solelh, aquò se tornava ramolir, aquò fasiá pas un bon mortièr. E alara i aviá de portada, les saumièrs se plegavan e aquò fasiá trabalhar aquelses cubèrts. Aquelas granjas son pas estadas solidas, de 1850 jusca dabans la guèrra de 14.
Fasián de parets de 70, a partir de 1850, èran pus destrichas, aquò anava pus vite e aquò èra pas tan penible. Mès caliá montar pus nalt, fasián dos mèstres cinquanta, tres mèstres de pè de planta. Lo pè de planta, aquò’s de la postada de la granja al depart del cubèrt, de la tiulada. De dabans, fasián un mèstre, quatre-vint-dètz d’espés.
Altres còps avián de mesuras ancienas mès las coneisse pas bien. I aviá la cana ancièna que fasiá dos mèstres vint-a-tres, ieu crese. »