Lo Drac al molin de Narbona

« Al molin de Narbona, al costat de Montbasens, li aviá una molinièira que fialava lo ser a la velhada. Cada ser, fasiá un pichòt gatèu que fasiá còire per la brasa e, quand aviá finit son trabalh, lo manjava.
Al cap de quauques temps, s'entrachèt que quicòm veniá gratar per la brasa son gatèu e lo preniá. Alèra, aquò durèt quauques jorns, aquò. Pièi, se pensèt :
“Aquò diu èstre lo Drac.”
E alèra volguèt assajar de se defendre.
Lo lendeman, tòrna començar son trabalh e fa còire son gatèu. En mème temps, fa(gu)èt caufar una barra de fèr, que sia(gu)èssa plan roja.
Alèra lo Drac arribèt, se metèt a gratar.
La molinièira pren la barra de fèr tota roja e li tusta dessús. Li fa(gu)èt talament de mal que lo Drac sorti(gu)èt en crident :
“Molinièira, auràs pas plus d’ai(g)a a la paissièira !”
E desempièi se'n va far un trauc pel prat de La Garriniá per que l'ai(g)a anèssa pas al molin de Narbona.
E alèra, dempièi, i a un provèrbe que ditz :
“Lo molin de Narbona mòl quand pòt e lo molin de L’Escubiá, qu’a l'ai(g)a tot lo temps, mòl quand vòl.” »