Lo masuc

« Amont, amont dins la montanha,
Al mièg de cada pastural,
Dins l’èrba fresca e la ginçana,
I veiretz un trace d’ostal,
Lo cantalés, lo vedelièr,
Ambe lo pastre,
I possan de cranes aücs,
Aicí l’avèm nòstre masuc.

Quand dintraretz dins la cosina,
Trobaretz coma mobilièr,
Al mièg d’una taula pauc fina,
Los badinhons e los colièrs,
E sus darriès, dins lo terrièr,
La bona cava,
Que dins la frescor e dins lo cuc,
Garda la forma del masuc.

E tot amont jos la tiulada,
Al ras del fen pels vedelons,
Cadun plegat dins la fleçada,
Los òmes barran los uèlhons,
Quand dins la nuèch, bufa en gisclent,
La Cantauesa,
Darriès lo pargue rescondut,
S’enduèrm lo tropèl del masuc.

E lo matin plan revelhats,
Dins l’aubièira e los pès nuds,
Ambe la gèrla, lo farrat,
Se'n van los òmes del masuc,
Quand los vedèls an fach un briat,
Una tetada,
Cada tetina sul farrat,
N’es una brava fònt de lach.

Quand a la fin del despartin,
Tastaretz la forma d’Aubrac,
Pensaretz que ser e matin,
Los cantaleses an trimat,
Per vos donar coma dessèrt,
Lo bon fromatge,
E cridaretz dins un aüc,
Viva los òmes del masuc !

Viva totes los cantaleses,
Que fan la forma e l’encalat,
E los pastres de la devesa,
Al mièg de lor tropèl daurat,
Viva lo rol, lo vedelièr,
De la montanha,
E per totjorn sus cada truc,
Se torne quilhar un masuc. »