Lo soqueton

« Assetada sul soqueton,
La bèla garda los motons,
Ela s’es endurmida :
“La bèla, vos endurmètz pas,
La tèrra n’es umida.

Anatz-vos en a la maison,
Li trobaretz les amorós,
Mès siagatz saja e prudenta,
Mès disètz pas totjorn “oui”,
Coma un tròç d’inocenta.

Quand seretz per vos maridar,
Que lo mari(d)atge vos tenga pas,
Vos preissatz pas gaire,
Lo bonur que li trobaretz,
Mai ni'n durarà gaire.

Al bot de sèt, uèch o nòu meses,
Garçon o filha vos auretz,
L’enfant serà ploraire,
Tota la nuèch lo breçaretz,
Mai ni'n durmiretz gaire.

Totjorn lo damantal pissós,
Amai lo cotilhon merdós,
E totjorn mal-coifada,
E vòstre òme serà jalós,
Vos farà venir blanca.

Al bot d’un an o de dos ans,
Aquel enfant se farà grand,
Sonarà paire e maire,
E vos demandarà del pan,
Mai benlèu n’auretz gaire.

Al bot de quatre o cinc ans,
Paura filha ploraretz tant,
Seretz tota passada,
E donariatz tant e tant,
D’èstre pas maridada.” »