Senta Cocorla

« Aquò èra pendent tres jorns.
Après la messa, anavan a-z-una crotz en pèira e caliá recitar la litanía dels sents :
“Sainte Euphasie…
– Te rogamus audi-nos.
– Sainte Mélanie…
– Te rogamus audi-nos.”
Una annada, lo segond jorns aquelas rogacions, i aviá una femna que totjorn i anava mès jamai aviá pas entendut dire son nom.
Va a la sacrestiá, los clergues èran aquí, e ditz al curat :
“Mossur lo curat, totjorn vene a la procession e jamai disètz pas mon nom…
– E cossí vos apelatz ?
– M’apèle Cocorla. Ten, se deman o disètz, vos portarai un brave bocin de toma.”
Lo lendeman, lo curat di(gu)èt :
“Sainte Cocorla…”
E los clergues :
“Per l’amor de la toma…”
E lo curat :
“Calatz brigands que partejarem !” »