Lo perdigal de la vièlha a la fièira de Lanuèjols

« Aviái un oncle qu’èra caçaire e, un jorn qu’èra fièira a Lanuèjols, arribava a pè e trobèt una femna que li di(gu)èt :
“Vos que sètz caçaire, auriatz pas un perdi(gal) per vendre per azard ?
– À non !, li di(gu)èt mon oncle, mès aquel òme vièlh aval qu’arriba sabi que n’a un mès benlèu lo vos volrà pas vendre.
– O mès m’arrenjarai ! Daissatz far !”
Alèra montèt un bocin pus naut e agachèt.
E aquela femna t’abordèt aquel òme e li di(gu)èt :
“E, di(g)a l’òme, quant volètz del perdi(g)al ?
– E quant vòls del teu tu, garça !” »